ENGLISH
SPICY THINGS ARE GOOD FOR DEPRESSION
A performance – conversation, question, revelation. A tragicomedy, a festival of contrasts, an ode to distance, a funhouse mirror. Grotesquely and ironically, it shows private, intimate, human “small apocalypses,” their terrifyingly funny, deformed ends of the world, inner explosions. The humor darkens, the rhythm falters, frustration grows. The world around twists, becomes strange, caricatured.
“Did you know that pain in the mouth triggers endorphins?”
The performance draws inspiration from scientific research on capsaicin – the active component of hot peppers. Capsaicin stimulates pain receptors in the body, which responds to the heat, mistakenly interpreting it as pain, by releasing endorphins that act as natural painkillers – like a small, spicy antidote to human sadness. It is believed that this is why people with depression tend to eat much spicier foods.
The performance operates within the poetics of the absurd, creating a landscape of truth, loss – of distance, empathy, and oneself. We laugh, but no longer know why, or what we are allowed to laugh at. We speak, but do we really know the answer to the simplest – yet most important – questions?
POLISH
SPICY THINGS ARE GOOD FOR DEPRESSION
Spektakl – rozmowa, spektakl – pytanie, spektakl – zwierzenie. Tragikomedia, festiwal kontrastów, oda do dystansu, krzywe zwierciadło. Groteskowo, ironicznie pokazuje prywatne, intymne, ludzkie „małe apokalipsy”, przerażająco śmieszne, zdeformowane końce świata, wewnętrzne eksplozje. Humor ciemnieje, rytm wariuje, frustracja narasta. Świat dookoła wykrzywia się, dziwaczeje, ulega deformacji.
„Czy wiecie, że ból w ustach wywołuje endorfiny?”
Spektakl czerpie inspiracje z badań naukowych dotyczących kapsaicyny – aktywnego składnika chili. Kapsaicyna pobudza receptory bólu w ciele, organizm w odpowiedzi na ciepło, które mylnie interpretuje jako ból, wytwarza endorfiny, działające jak naturalne środki przeciwbólowe – niczym małe pikantne antidotum na ludzkie smutki. Uważa się, że to właśnie dlatego osoby w depresji jedzą znacznie więcej ostrych rzeczy.
Spektakl operuje w poetyce absurdu, tworząc opowieść o prawdzie, stracie – dystansu, empatii, miłość, bliskich, siebie. Śmiejemy się, ale sami nie wiemy z czego i nie wiemy z czego śmiać się nam tak naprawdę wolno, z czego wypada się śmiać. Rozmawiamy, ale czy znamy odpowiedź na najprostsze – najważniejsze dotyczące nas pytania?
Reżyseria i choreografia / Directed & choreographed by:
Márton Csuzi
Obsada / Cast:
Katarzyna Baran
Natalia Dinges
Krystian Łysoń
Paweł Kozłowski
Reżyseria świateł / Stage Light Design:
Paweł Murlik
Realizator / Realisation & Production:
PARTNERZY / PARTNERS:
Producent:
Wojciech Chowaniec
Czas trwania / Duration:
60 minut
Aby zaprosić Nas ze spektaklem na Twoje wydarzenie
